Zeg nooit, nooit

Gistermiddag was ik in de BCC om een nieuwe cartridge te kopen. Er lag een stuk ter bewerking en daarvoor heb ik het commentaar c.q. de aanwijzingen nog steeds het liefst in print en de zwarte inkt was op.

Vooraan in de rij stond een mevrouw, die op het moment dat zij haar pinpas in het apparaat stopte licht in paniek raakte en haar zoon riep die even was weggelopen. De zoon kwam niet en de vrouw tikte de verkeerde pincode in. Nu echt in paniek en op vol volume riep zij haar zoon bij naam, die daarop kwam aanlopen. De zoon, tussen de achttien en eenentwintig jaar, vertelde haar daarop de code die hij wist. De moeder schreeuwde dat dit niet klopte en dat zij de nieuwe code bedoelde. De zoon legde haar uit dat hij maar één code kende en de nieuwe code daar niet toe behoorde. Het werd een over en weer verhaal waarbij de moeder steeds harder begon te schreeuwen en de jongen zich  verweerde door een beetje gelaten te herhalen dat hij het echt niet wist en dat ze dan maar even samen naar de SNS moesten om de code te regelen. Moeder was woest, de zoon volgens haar een lul, een poging om hem een klap te geven kon ze halverwege inhouden, maar een trap kwam er even later wel uit. 

De mensen in de winkel waren verbijsterd; hoe kun je je nu zo gedragen 1. En plein public 2. Tegenover je zoon 3. Uberhaupt. 

Ik voelde me ook gegeneerd; tegenover de vrouw en haar zoon omdat iedereen hen zo aangaapte. Het was verschrikkelijk wat voor mijn ogen gebeurde en ik wilde zo ontzettend graag ingrijpen en de mevrouw en de zoon geruststellen, maar ik had geen enkel idee hoe ik dat kon doen. 

Ik was aan de beurt en de dame achter de kassa liet zich ontvallen dat dit toch echt verschrikkelijk was voor de zoon. “Ook voor haar” kon ik niet laten te zeggen. De dame keek mij enigszins verwondert aan. Ik vervolgde en zei haar hoe ontzettend vol het hoofd van die moeder moet zitten, wat een drama moet zich daar afspelen als zij niet meer in staat is om dit soort situaties zonder extreme paniek het hoofd te bieden. En erger nog, alleen nog hierop wist te reageren met een enorme agressie omdat zij de controle duidelijk kwijt was. Ook erg voor de zoon overigens, want hoe zwaar moet dit voor hem zijn om midden in een winkel uitgescholden te worden en te zien hoe iedereen met open mond naar hemzelf en zijn moeder staart. En natuurlijk gewoon het feit dat zijn moeder hem op deze wijze behandelt, dat moet pijnlijk zijn en kan niet anders dan littekens bij de jongen achterlaten. 

Omdat ik een bon op naam wilde waren wij even naar de computer gelopen. Terug bij de eerste kassa om af te rekenen zei een andere medewerker van BCC dat hij het maar raar vond, of iets in die trant. Ik kon het niet laten hierop te reageren en zei hem dat het inderdaad heel erg is, maar dat wij toch geen flauw idee hebben wat er zich in het hoofd van die mevrouw afspeelt en dat dit ook voor haar echt heel erg is. "Dat zal wel" was zijn begrijpelijke reactie, "maar ik heb ook een kind van achttien en ik zou het nooit zo behandelen." "Nou" was mijn reactie “zeg nooit nooit. Je weet niet wat je zelf mee gaat maken en hoe je daarop reageert. Ik vind het ook echt verschrikkelijk wat hier gebeurde, maar je kunt niet voorspellen hoe je eigen leven eruit gaat zien.” Daar was hij het schouderophalend op zich wel mee eens. 

De eerste dame gaf nog aan dat het toch ook onbegrijpelijk is dat de jongen dit pikte. Dat zouden haar kinderen nooit doen. Ik begreep haar heel goed maar kon het ook nu niet laten om te reageren: "Kinderen houden nu eenmaal vaak onvoorwaardelijk van hun ouders. Kijk maar naar kleine kinderen die mishandelt en misbruikt worden. Die blijven ook vaak loyaal" 

Ik vond het verschrikkelijk voor de zoon en de vrouw, maar wat dit hele voorval in de BCC vooral bewees was dat 1. Ik mijn mond meestal niet kan houden als ik denk dat iemand wordt tekortgedaan. Geheel mijn probleem maar 2. Hoe verdrietig dit ook is, wij echt moeten oppassen met ons oordeel. Je weet nooit hoe je eigen leven eruit zal zien en hoe je op de gebeurtenissen gaat reageren. 

Ik durf te wedden dat er eind jaren dertig genoeg mensen in Nederland waren die er zeker van waren dat zij nooit iemand zouden verraden met zijn of haar mogelijke dood als gevolg, om zichzelf of een geliefde te redden.

En wat dacht je van de bankiers die zelfmoord pleegden in 2008 en 2009? Zij hebben misschien niet naar hun kind staan schreeuwen of het een schop gegeven in het openbaar, maar dat zij er zelf een einde aan zouden maken, dat hadden hun netwerk en directe omgeving vast niet gedacht.

De geschiedenis heeft anders laten zien en doet dit nog dagelijks. Wat de situatie ook is; zeg nooit, nooit.

200 miljoen euro!

Tweehonderd miljoen euro! Dat is het bedrag dat de Nederlandse gemeenten jaarlijks kwijt zijn aan het opruimen van zwerfvuil. Vijftig procent (!) daarvan is puur voor het opruimen van drinkverpakkingen. Zo las ik gisteren in de nieuwsbrief van de Zero PlasticWeek. En daar ben ik behoorlijk van geschrokken.

Nu schrik ik niet erg snel van grote bedragen. Voor onze nieuwe JSF’s, F16's of andere straaljagers worden miljarden betaald. Daar heb ik nog nooit een nacht om wakker gelegen. Ik houd niet van oorlogvoeren, maar vind het wel erg belangrijk dat wij als Nederland meehelpen aan vredesacties. Niet alle acties zijn even goed, maar die discussie laat ik er hier even buiten, evenals de discussie welke straaljagers er aangeschaft zouden moeten worden. Ik vind het belangrijk dat wij als land in staat zijn andere landen of mensen in andere landen te ondersteunen in hun vrijheidsstrijd, of gewoon een oorlogvrij leven te krijgen. Daarnaast vindt ik het een prettig idee dat wij als land nog een beetje in staat zijn om onszelf te verdedigen. Want wat een voorrecht dat wij nu al bijna zeventig jaar zonder oorlog in ons eigen land leven! Ik hoop dat ik ook nog tot de generatie ga behoren die geen oorlog in eigen land hoeft mee te maken, maar zeker kun je daar nooit van zijn. En de generaties na mij zullen ongetwijfeld hetzelfde willen. Daarom vind ik het fijn dat ook onze oorlogsvloot een beetje up to date blijft. En staaltjes techniek als die van een straaljager zijn nu eenmaal kostbaar. Dus voor zover die miljarden.

Maar tweehonderd miljoen uitgeven alleen maar omdat er blijkbaar zoveel mensen te lui of te laks zijn om hun afval bij hen te houden en deze in een vuilnisbak te deponeren; daar kan ik mij wel druk om maken. Dan denk ik: Wat zouden een er veel culture instellingen gelukkig worden, als er twee miljoen extra vrijkwam voor subsidie! Of de basisscholen en kinderopvang. Ik kan met een hele lijst komen waarvan het veel normaler zou zijn om daar tweehonder miljoen euro aan uit te geven.  

De realiteit is dat er altijd wel wat zwerfafval zal zijn. Maar als je jaarlijks zo een groot bedrag nodig hebt om het op te ruimen, dan zet dat mij toch aan het denken. Zeker als je nagaat dat vijftig procent van het zwerfafval bestaat uit drankverpakkingen. Daar zou ik graag geld in willen steken! In het zoveel mogelijk voorkomen van dit zwerfafval.

Hoe? Mensen opvoeden blijkt moeilijk. Maar is in de afgelopen jaren niet bewezen dat statiegeld op flessen helpt? Wat als wij dit nu uitbreiden naar de blikjes en kleine flessen? Veel innamemachines schijnen hier al op voorbereid te zijn –zie eerdergenoemde nieuwsbriefvan Zero Plastic Week-. 

Ten tweede ben ik voor boetes voor het laten slingeren en weggooien van afval op de straat of waar dan ook als het niet in een vuilnisbak, container of iets dergelijks is. Een lik op stuk beleid waarbij elk blikje of flesje of leeg pakje van het een of ander een tientje boete oplevert. Kauwgum uitspugen? Ook een tientje en direct betalen. En het zal weer een investering vereisen uit de geldpot die er niet is. Maar stel je voor dat je daadwerkelijk een boete van een tientje krijgt als je een blikje wegkeilt, dan is die investering toch terug te winnen door de besparing die het oplevert op de kosten van het opruimen van zwerfafval?

Het tientje omdat het bij voorkeur een overzichtelijk bedrag moet zijn om totale paniek bij mensen te voorkomen. Het is zo flauw als een zeer goedverdienende persoon alleen maar denkt; “too bad die tachtig euro”. Terwijl iemand met een beduidend lager inkomen het boodschappen budget ziet verdwijnen. Beide eigen schuld, maar de daad is gelijk, dus dan mag de strafmaatbeleving ook ongeveer gelijk zijn. En ik kan me voorstellen dat als het bewaren van je plastic zakje of flesje een tientje goedkoper is, dan het op de grond laten vallen terwijl je voortslenterd, dit een beperking van het zwerfafval zou kunnen beteken.

#FAIL

Technisch gezien is er geen sprake van falen, maar toch:
Vanmorgen gingen wij in alle vroegte op weg naar Haarlem. Ik mocht drie nieuwe blousjes uitkiezen tegen de zeer prettige prijs van nul euro voor mij. Maar waar ik totaal niet over na had gedacht, deze blousjes liggen keurig per stuk verpakt te wachten op hun nieuwe eigenaar in, jawel, plastic. Niet alleen plastic om de verschillende blousjes, maar ook een strookje plastic om de boord mooi rechtop te houden. Er vonden enige seconden twijfel plaats, maar ik kleed mij graag in naar mijn smaak mooie kleding en heb er toch drie uitgekozen. Niet zo Zero Plastic dus. Zelfs al heb ik ze technisch gesproken niet gekocht, het voelde wel een beetje raar. 

Bij de kassa weigerde ik wel, tot verbazing van de dame erachter, de grote plastic tas waar de nieuwe kleding in kon worden gedragen. Het regende en een deel van de kleding was voor het passen uit de verpakking gehaald en daarom des te meer reden om wel een tas te gebruiken. Maar ik vond het wel genoeg plastic voor vandaag. Terwijl mijn geliefde zijn auto ophaalde bestelde ik een panini parma voor hem. Verbaasd keek ik naar de manier waarop deze werden overhandigd aan de koper. Uiteraard ging er een servetje bij, maar dat servetje werd gelegd in een ruim plastic frietbakje met daarop het broodje. Ik vertelde de meneer vriendelijk dat ik geen plastic bakje hoefde en het servetje voldeed. De meneer keek niet op zijn minst verbaast en ik voelde mij alweer wat beter dat ik toch plastic had bespaard.

Verder is het tot nu toe niet al te lastig. Afgezien van het debacle van gisteren, toen mijn buurman een buitenlamp aanschafte die wij samen betalen. Ik realiseerde mij pas na het ophangen van de lamp dat deze in plastic had gezeten, want er lag een grote lege plastic verpakking op mijn bureau die ik nota bene zelf had opengeknipt.

Gisteravond: Ik wilde graag The Great Gatsby zien, dus op naar The Movies, waar ik de film met een plastic 3D-bril op mijn neus kon bekijken. Na gebruik moet deze weer worden ingeleverd, dus geen aanschaf van een plastic artikel. Wel pakte ik een zakje met een schoonmaakdoekje, maar omdat ik niet zeker was of deze geen plastic bevatte heb ik hem weer teruggelegd. De bril maakte ik eerst schoon met mijn trui en toen realiseerde ik mij dat er een brillendoekje bij mijn zonnebril in de koker zit. Uberhaupt een betere oplossing dan het schoonmaakdoekje. Ik kocht dit keer geen grote kop thee omdat de zakjes waar deze in zitten er niet plastic vrij uitzien. Onderwijl was ik binnengekomen door middel van mijn plastic filmpas waarmee ik tegen betaling alle filmhuizen in Amsterdam mag bezoeken. Een goede deal als je net als ik gemiddeld twee tot vier films per maand bezoekt. Wel moet ik voor 3D-films een toeslag betalen en bij enkele filmhuizen kan dit alleen met behulp van mijn plastic pinpas. Maar niet bij deze.

De film vond ik fantastisch. Thuis warmde ik eindelijk een groot deel van mijn rijst met groenten en tonijn op als avondeten en verliet het huis nog even om een drankje te drinken met vrienden die vlakbij waren. Nu worden plastic roerstaafjes gelukkig hergebruikt, want even schoot het door mij heen dat ik misschien helemaal geen GT kon drinken. En na hier twee matige wijnen gedronken te hebben was ik toe aan een pittigere smaak. Maar de vraag rees; uit wat voor fles komt de tonic? Gelukkig werd deze in kleine glazen flesjes geleverd en uiteraard zat de gin in een grote glazen fles. Beide met metalen dop, dus GT it was.

Tot zover gisteren en inderdaad, vandaag begon dus niet zo goed. 

Vanmiddag heb ik geluncht met een oude vriend en dit keer totaal niet nagedacht over de koffie. De cafeïne vrije koffie is in dit huis gelukkig niet per stuk in plastic verpakt, maar de melk -voor in mijn latte- zit in een verpakking met een plastic dop. Diepe zucht. Ook het brood bij de kroketten die ik als lunch at komt waarschijnlijk uit een plastic zak. Van de kroketten weet ik dat er vetvrij papier in de doos zit en ik heb geen flauw idee waar de tomaat en komkommer vandaan komen die ik erbij kreeg. Grote kans dat dit een kistje is. Misschien ook niet. Maar of er plastic bij zit? Het kan ook papier zijn. Op zich dus niet heel slecht.

En nu hoef ik gelukkig even niets meer te kopen.  Het valt me als ik over vandaag nadenk toch wel even tegen. Bah.

Mijn partner koopt wel plastic

Mijn partner doet niet mee met de Zero Plastic Week. Dat is zijn goed recht. Daarbij, woensdag at ik toch niet thuis, want ik paste op de kinderen van een vriendin en at ook met hen. Dat was even een uitdaging, want zou ik nog boodschappen moeten doen? Gelukkig had de vriendin al gehaktballetjes gemaakt en daar koos ik rijst bij – al aanwezig, wel in plastic- en ik kocht er een rode, onverpakte paprika bij en kikkererwten en chili bonen in een potje. Groene paprika, tomaatjes en komkommer waren nog in huis. Dus deze dag was ook gemakkelijk want ik hoefde verder niets te kopen.

Gisteren at ik wel thuis. Ik had nog een behoorlijke portie rijst met groente en tonijn in de koelkast staan en had daar erg veel zin in. Maar ik had kroepoek gebakken met de kids en terwijl zij aan het avondeten zaten had ik hier aardig wat van in mijn eigen mik gestopt. En als ik begin met ongezond heb ik al snel geen zin meer in een gezonde maaltijd. Slecht, slecht, maar mijn ruggengraat was gisteravond wat dat betreft niet zo aanwezig. De ongebakken kroepoek komt overigens in een plastic zakje en de olie zit in een plastic fles, maar allebei meegenomen van huis en al enige tijd geleden gekocht.

Toen herinnerde mijn geliefde mij eraan dat er nog een pannenkoek in de koelkast lag voor mij. Ingepakt in aluminiumfolie, dus prettig geen plastic. Maar toen ik deze ophad, wilde ik er meer. Mijn oog viel op de glutenvrije viergranen pannenkoekenmix op mijn aanrecht. Hier had ik er twee van staan met het doel om dit te gebruiken als brood of taartmix of toch voor pannenkoeken voor een vriend met Coeliaki. Omdat ik deze mix zelf nooit geproefd had leek het me nu de tijd om het uit te proberen. Tot mijn grote verbazing zat in het kartonnen pakje een plastic zakje met het meel! Gemiste kans van de producent. Dit had gemakkelijk in een papieren zakje gekund. Maar ook dit pak meel had ik al in huis. Net als het ei en het water. De gebruiksaanwijzing zei wel duidelijk mineraalwater, maar volgens mij is ons kraanwater van prima kwaliteit, dus ik hield het bij de tap. Heerlijke pannenkoeken waren het gevolg, maar ik vraag mij wel af waarom de gluten vrije pannenkoeken per se vier granen moeten zijn en dus veel zwaarder dan gewone pannenkoeken. De volgende keer bak ik ze dus gewoon met rijstmeel of iets dergelijks. Het andere pak viergranen meel bewaar ik wel voor een broodje.

Maar nadat ik de pannenkoeken op had -de geliefde at keurig aardappeltjes met vlees en groente, allen uit plastic verpakking overigens- had ik nog steeds veel trek in lekkere, slechte dingen. Dus op naar één van de heren uit Zaandam, die fijn lang open zijn. Daar vond ik de drop die ik wilde hebben. Keurig verpakt in karton. Mijn geliefde gooide een pak mergpijpjes in het mandje –plastic bakje in plastic zak- en een zak chips –plastic met folie-. Lekker voor ons allebei. Dus niet.Want ik koop ze dan wel niet zelf, als ik alles wat mijn partner koopt wel mag gebruiken dan reduceert de waarde van mijn deelname aan de Zero Plastic Week natuurlijk tot nul. Of ik er geen lekkere sap bij wilde? Maar die hebben toch allemaal een plastic dop? Maar nee hoor, ik vergat de verse sappen. Deze zitten in een fles met aluminium of blikken dop. Geen idee eigenlijk wat dat voor materiaal is, maar in ieder geval geen plastic.

Ondertussen probeerde ik keihard te googelen wat het voor materiaal is dat bepaalde drop –en chipsfabrikanten gebruiken om hun spullen te verpakken en dat zo ontzettend veel op papier lijkt, maar toch een beetje glanst. Ik hoopte namelijk dat ik nog een ander soort drop kon kiezen en eigenlijk ook chips kon eten. Maar geen bereik in de winkel. Volgende keer een andere meneer kiezen, want dit kan natuurlijk niet.Ik ben dan wel geen twintig meer, maar google, smartphone en internet, je zou maar zonder moeten.

Buiten deed ik een nieuwe poging. Niet dat het voor toen nog uitmaakte, maar voor een andere keer zou het leuk zijn. Helaas bleek het slechts een “paperlook”, maar wel vele malen beter voor het milieu dan de standaard verpakkingen. Dus toch vooruitgang.

Kortom, het is nu vrijdag en dag vijf in de Zero Plastic Week. Alles wat ik deze week tot nu toe nodig had, had ik in huis en wat ik wilde kon ik over het algemeen plastic vrij kopen. Geen chips, maar wel drop. Geen gele paprika want voorverpakt, maar wel rode. En de appels die ik nog moet kopen? Ik denk dat ik een zakje meeneem van huis vanavond. 

Sorry geliefde, ik weet dat hoewel je het prima vindt dat ik dit doe en het ook begrijpt, jij het toch wel een beetje gênant vindt als ik zelf een zakje uit mijn tas tover voor de appels bij de supermarkt. Misschien fiets ik zo wel even naar de Turk op de hoek. Eigenlijk net zo gemakkelijk. Ik moet toch nog naar de Blokker; een horloge in plastic verpakking, met rubberen band en plastic kast omruilen die ik vorige week heb gekocht.

Maandverband bevat ook plastic. Zero Plastic Week: DAG 2

Dag twee; wat nu als je deze week menstrueert en niet voldoende maandverband en /of tampons in huis hebt? Lenen van andere mensen lijkt me dan de enige optie. Een typisch geval van de koop uitstellen dus. Of is er een andere –hygienische- optie? Maandverband bevat altijd plastic en is daar ook in verpakt. Twee maal. Het pak en per stuk. Een tampon lijkt dan een betere optie. Het bevat geen plastic en wordt verpakt in een kartonnen doosje. Maar per stuk zijn ze wel weer in plastic verpakt. Behalve de welbekende Tampax. Verpakt in papier, maar voorzien van een plastic inbrenghuls. 

 

Het uitstellen van kopen geldt voor veel producten bij deze actie. Maar het is toch goed om er bij stil te staan dat er sprake is van plastic in bijna elk product dat je koopt en gebruikt. En misschien vind je toch alternatieven of heb je het eigenlijk niet echt nodig.  Maar voor bovenstaande weet ik geen alternatief. 

Vanmorgen had ik om 11.00uur een afspraak. Ik wilde liever thee dan koffie gebruiken om de cafeine te vermijden. Helaas is elk theezakje bij het establishement waar de afspraak plaatsvond, verpakt in een kartonnen doosje, dat gewikkeld is in cellofaan. Heel luxe –inderdaad niet erg milieuvriendelijk, maar wel heel mooi dat doosje- en deze week geen optie. Decafe- iets wat ik vaker drink- was helaas ook niet mogelijk omdat de cafeine vrije koffie per pad gaat en de pads zijn per stuk verpakt in plastic. Geen cafeine vrije koffie dus en ik koos voor een gewone Latte. Maar ik realiseerde mij pas op de weg naar huis, dat de melk uit een verpakking komt met een plastic dop. Ik had dus voor een pure koffie moeten gaan of een glas jus d'orange of –mineraal- water. De jus d’orange wordt daar vers geperst, dus dat had gekund. #fail in twittertaal.

Ergens voel ik me zo een enorme aansteller, terwijl ik heel goed weet dat het wel belangrijk is om dit soort acties te doen. Het is vaak ook iets wat ik eigenlijk niet wil weten, dat het echt allemaal zo slecht is. Onwetendheid is a bliss. Je leven wordt veel gemakkelijker als je niet weet dat de aarde werkelijk opwarmt of dat er nog steeds kinderen gedwongen worden om onze thee en koffie te plukken –Ja echt, child trafficking, dus kinderontvoering in dit geval voor plantages, vindt vandaag de dag nog steeds plaats-. Daarom moeten we eigenlijk ook opletten welke koffie, thee, chocolade en kleding we kopen. Maar gemakkelijker wordt het er daardoor niet op. Gelukkig zijn er steeds meer producenten die onder druk van de consument en soms het eigen geweten, hun producten eerlijk verkrijgen. Al zijn we er nog lang niet.

Maar voor vandaag houd ik het bij plastic. Dit filmpje kreeg ik vandaag via een vriend. Hier zie je duidelijk de gevolgen van plastic in de oceaan, waar heel veel terecht komt. Ik ken het verhaal en ben zelfs niet -meer- geschokt door het filmpje, maar verschrikkelijk is het! En ik vind het belangrijk dat ik er iets mee doe. Uiteindelijk leef ik ook op deze wereld en draagt ook mijn leven bij aan de plastic soep die wij met ons allen creëren. Daarom doe ik mee met deze actie. Ik vind het gewoon mijn plicht.