Artikel 50 Handvest Olympische Spelen

Er valt een hoop te zeggen over de houding van het International Olympische Comité (IOC) met betrekking tot de Winterspelen van 2014 welke plaats zullen vinden in Sochi, Rusland, terwijl Rusland dit jaar de anti-homo wetgeving heeft ingevoerd. Sinds deze wet is ingevoerd mag in Rusland op geen enkele wijze meer uiting worden geven aan enige homoseksuele gevoelens, een mening hierover geventileerd worden, bijvoorbeeld welke de wet ter discussie stelt of de vraag worden gesteld of beantwoord wat homoseksualiteit, biseksualiteit of transgenderschap is. Mensen die behoren tot de groep homoseksuelen, biseksuelen of transgenders zijn dus met invoering van die wet veroordeelt tot het niet langer mogen zijn wie zij zijn. Zij moeten datgene gaan verbergen en onbesproken laten wat een mens tot een mens maakt, namelijk zichzelf, met al de eigenschappen die de zelf bezit.

Er was een tijd waarin gekleurde mensen, witte mensen niet eens recht aan mochten kijken. Zij  moesten altijd voor hen opzij stappen en hen voorrang verlenen. Zij hadden geen zelfbeschikking waar witte mensen heersten of in ieder geval minder rechten dan de witte medemens, voor zover zij rechten hadden. Trots op hun uiterlijk, hun gekleurde ras of gewoon zichzelf, kon worden afgestraft met zweepslagen, opsluiting of erger. Allemaal omdat dit wettelijk zo was vastgesteld door de witte mens.

In –de aanloop naar- de tweede wereldoorlog en later in het Rusland van Stalin werden Joden, homoseksuelen, zigeuners, zwakzinnigen en lichamelijk gehandicapten gezien als minderwaardig. Geen rekening houden met hun rechten was niet echt een probleem, want zij hadden niet veel rechten. Zij konden gestraft worden voor wie zij waren omdat er wetten waren opgesteld die dit mogelijk maakten. 

Dat er ook buiten de wet gestraft werd, zowel bij de gekleurde mensen als bij de Joden, homoseksuelen, zigeuners, zwakzinnigen en lichamelijk gehandicapten, dat hoorde erbij. En omdat deze mensen toch minder rechten hadden, was hen straffen voor wie zij waren, ook buiten de wet om, gewoon omdat men dat wilde, geen probleem.

Het IOC heeft gezegd dat iedereen die tijdens de Olympische Winterspelen in Sochi een politiek statement zal maken, uitsluiting van diezelfde spelen riskeert op basis van artikel 50 van het Handvest. Zij verwijst hierbij naar sub 3 welke stelt dat ;

 “No kind of demonstration or political, religious or racial propaganda is permitted in any Olympics sites, venues or other areas” . Vertaald (door auteur): “Het is op geen enkele wijze toegestaan om uiting te geven aan politieke, religieuze of raciale standpunten in de Olympische omgeving, bij de evenementen of in andere gebieden.”

In 1968 hieven Tommie Smit en John Carlos een zwart gehandschoende vuist  op en bogen zij het hoofd toen zij op het podium stonden en hun volkslied werd gespeeld. Naast de negatieve reacties vanuit het publiek; “Niggers go back to Africa” en “I can not believe how you niggers treat us after we let you participate”, was ook het IOC kwaad. Er was sprake van een gewelddadige breuk met de fundamentele principes van de Olympische Spelen. Tommie Smit en John Carlos werden ontslagen door het USOC, het Amerikaanse Olympisch Comité.

Het antwoord op de vraag of de reactie van een deel van het publiek reageerde door de beugel kon, staat buiten kijf. Maar het antwoord op de vraag of het IOC en de USOC hier buiten hun boekje traden is niet zo simpel als het lijkt.

Op basis van de Olympische gedachten was hier inderdaad sprake van een grove schending van de Olympische principes. Het idee van de Olympische Spelen is dat ras, religie en politiek geen rol spelen en daarom mogen die ideeën ook niet op enige wijze tot uiting worden gebracht tijdens de Spelen.Dat is geen vreemde gedachtegang. Als iedereen zijn raciale, politieke en religieuze standpunten tijdens de Spelen zou verspreiden, als dit een open podium voor deze standpunten zou zijn, zou dit de verbroedering waar het tijdens de spelen om draait teniet doen.  

Ik vind het persoonlijk geweldig dat Smit en Carlos de gebalde vuist en gebogen hoofden toonden tijdens hun volkslied op het podium. Zij wisten dat dit consequenties kon hebben en ik heb groot respect voor hun daad, omdat zij een belangrijk punt te berde brachten; namelijk dat zij in hun eigen land door veel mensen nog steeds als minderwaardig behandelt werden. Maar ik begrijp ook dat zij hierdoor een belangrijk fundamentele regel van het IOC schonden, namelijk de neutraliteit van de Olympische Spelen. De Olympische Spelen nemen geen standpunt in, in politieke, religieuze en raciale kwesties.

De vraag is nu, geldt dit ook voor de Spelen van Sochi? Ook in Sochi moet de Olympische gedachten van verbroedering voorop staan. Het dragen van een regenboogspeldje of de regenboogvlag is dan ook een uiting waarvan ik begrijp dat dit niet kan worden gedaan tijdens de spelen. Niet omdat iemand niet mag uitkomen voor zijn homoseksualiteit, maar wel omdat het dragen van de regenboogvlag tijdens deze spelen een politiek standpunt inhoudt. En politiek werkt verbroedering met regelmaat tegen en is, net als religie, vaak een splijtpunt.

Maar het gaat verder. Het IOC heeft gezegd dat op basis van dit artikel 50 dus geen enkele statement mag worden gemaakt in de richting van homoseksualiteit. Dat heeft zij zo afgesproken met de Russische overheid. Geen politiek statement dus. Maar geldt homoseksueel zijn en een homoseksuele partner hebben, ook als een statement? Als homoseksuelen naar Sochi komen om naar de Spelen te kijken, is dit dan een statement? Dan zijn het toch gewoon twee mensen, dan is dit toch een stel, dat samen naar een fantastisch evenement komt kijken?

En wat betreft de atleten; als een atleet met zijn partner naar Rusland komt en deze partner van hetzelfde geslacht is, wordt hij dan hetzelfde behandelt als alle andere atleten met hun partner en de partner hetzelfde behandelt als alle andere partners? Als de atleet wint, mag hij of zij dan naar het publiek rennen, op zoek naar zijn of haar partner van hetzelfde geslacht, en deze dolblij omhelzen, kushandjes toewerpen, naar deze persoon wijzen als hij of zij de medaille in ontvangst neemt of deze een zoen geven?

Uiteraard, zou je denken. In al deze  gevallen zijn de homoseksuelen of transgenders, of biseksuelen gewoon zichzelf. Zij maken geen politiek statement door hun partner een kus te geven. Zij maken geen politiek statement door zichzelf te zijn.

En toch is dat niet wat het IOC heeft afgesproken met de Russische overheid. Wat het IOC betreft moeten alle homoseksuelen voor even weer de kast in. Tijdens de Spelen zullen zij zichzelf moeten verloochenen. Trots op zichzelf, op de persoon die ze zijn kan worden gestraft met opsluiting en boetes. Allemaal omdat dit wettelijk zo is vastgesteld door de heteroseksuele mens.

Om het allemaal nog iets onlogischer te maken wil ik graag nog verwijzen naar het eerste fundamentele principe van de Olympische gedachte zoals vastgesteld in het Handvest: 

“1.Olympism is a phylosophy of life, exalting and combining in a balanced whole the qualities of body will and mind. Blending sport with culture and education. Olympism seeks to create a way of life based on the joy of effort, the educational value of good example, social responsibility and respect for universal fundamental ethical principles.”

Vertaald (door auteur): “De Olympisch gedachte is een levensfilosofie, welke floreert in een balans van de gecombineerde lichamelijke en verstandelijke kwaliteiten. De Olympische gedachte streeft ernaar een manier van leven te creëren die is gebaseerd op de vreugde van de inspanning, de educatieve waarde van het goede voorbeeld, sociale verantwoordelijkheid en respect voor de universele fundamentele ethische principes”.

Hoe ethisch is het als mensen wordt verboden zichzelf te zijn tijdens de Olympische Spelen? Hoe sociaal verantwoordelijk is het als een groep mensen wordt opgeroepen zich anders voor te doen dan zij zijn? Waar blijft de educatieve waarde van het voorbeeld als je uitdraagt dat iedereen gelijk is, maar sommige mensen een beetje anders en dat die mensen daar vooral de andere mensen niet mee lastig moeten vallen? Waar blijft de vreugde van de inspanning als het geluk om die geslaagde inspanning niet mag worden gedeeld met degene die je liefhebt omdat dit bij wet verboden is?

Het is geheel begrijpelijk dat het IOC op basis van sub 3 van artikel 50 van het Handvest van de Olympische Spelen oproept om geen politiek statement te maken tijdens de Spelen.

Maar het is geheel onbegrijpelijk dat het IOC, in strijdt met haar eigen fundamentele ethische principes, homoseksuele, biseksuele en transseksuele sporters, hun partners en -publiek oproept hun eigen ik weg te moffelen en de zelf te ontkennen omdat een wet hen dat verbiedt.  

De geschiedenis herhaalt zich en we stonden erbij en keken ernaar.  

Loopt Jolings' SBS contract niet af op 3 september?

Het is maandagavond 5 augustus, Thijs van Veghel en Tom van Hulsen wachten vol spanning op ‘hun’ eerste uitzending van Voetbal International. Per 1 augustus is Johan Derksen gestopt als eind-redacteur en hebben zij de baan met zijn tweeën overgenomen. Het voetbal seizoen is weer begonnen en zij zijn klaar voor een heerlijk avondje.

Vlak voor ze beginnen steken ze nog even een duim op naar de heren die het vanavond moeten regelen. Een goede aftrap voor de rest van het seizoen. Meer voetbalkijkcijfers dan Studio Sport en dan nog een beetje extra, daar gaan we voor. René van der Gijp grijnst naar ze en steekt ook zijn duim op; aan tafel zijn ze er ook klaar voor.

De avond lijkt voorspoedig te verlopen, maar dan gebeurt het; afgelopen zaterdag nog claimde de KNVB dat het geen flikker boeit of je he of ho bent. Als je kunt voetballen ben je welkom. Op een beetje een klungelig in elkaar gezet bootje voeren onder andere Louis van Gaal, Aron Winter, Patrick Kluivert en Ronald de Boer door de grachten tijdens Amsterdam Gay Pride. Het was bijna aandoenlijk dat bootje, maar een oh zo belangrijk signaal: Voetbal is voor iedereen. Niet alleen voor hetero’s en homo is geen scheldwoord. Je zou kunnen zeggen, hoezo hoeft dat te worden laten zien? Natuurlijk is voetbal ook voor homo’s, wat maakt het in vredesnaam uit of je hetero of homo bent als je voetbalt? Je valt niet uit elkaar als je een voetballer bent en homoseksueel, je hoofd wordt niet opeens vijf keer zo groot op het moment dat je uit de kast komt, je krijgt geen bulten op je lichaam en je wordt niet opeens groen. Je kwaliteiten veranderen niet en je kunt de bal nog steeds aan je voet houden. Wat maakt het dus uit? Waarom moet de KNVB zo nodig een statement maken om homoseksualiteit in Voetballand geaccepteerd te krijgen?

Omdat je als je homo bent “dan ga je gewoon in een kapperszaak werken.” Voetbal is namelijk “geen sport voor homo’s” aldus René van der Gijp. Door mensen als hij die de realiteit niet onder ogen willen of kunnen zien worden voetballende homoseksuelen in het verdomhoekje gedrukt. Want als je homo bent, dan ga je toch niet voetballen? Dan ben je toch verwijfd? Als je verwijfd bent, dan hoor je toch niet in het voetbal thuis? Voetbal is iets voor echte mannen zoals wij. Mannen die van wijven houden en van bier en van tieten. Mannen die elkaar ‘uitschelden’ voor homo. Daar bedoelen wij verder niets mee. Het is gewoon grappig, homo zeggen. Dat betekent namelijk gewoon dat ze een beetje, nou ja, geen vent zijn. Dat een homo ook gewoon een man is? Ja natuurlijk is een homo ook een man, we bedoelen er ook niets mee. Maar je moet wel begrijpen dat ik geen homo ben. En als ik zeg dat jij een homo bent omdat je een beetje nou ja, een beetje onhandig doet of gewoon een stomme beslissing neemt, dan is dat niet bedoelt als iets naars naar een homo toe. Dat moet je wel goed begrijpen.

Dat bedoelde René van der Gijp gewoon en toch zijn Thijs van Veghel en Tom van Helsen in paniek: KIJKCIJFERS!!! DIT KOST KIJKCIJFERS!!! 

En ze kunnen maar tot één slotsom komen. Aanstaande vrijdag vragen wij een homo in de uitzending. Een bekende homo, eentje die de kant kiest van Van der Gijp. Eentje die het een beetje vergoelijkt. Zo’n gezellige nicht die goed ligt in het land. Want laten we eerlijk zijn, Van der Gijp is niet anti-homo. Hij is gewoon “een beetje dom” dat hij niet kan inzien dat homoseksuelen gewoon mensen zijn die zich in alle lagen van de bevolking bevinden, in elk beroep en in elke sport, omdat het, hé, dat is grappig, gewoon mensen zijn!

Het is even moeilijk, want welke homo wil nu zijn vingers branden aan dit verhaal? En dan krijgen ze een lumineus idee; loopt Jolings contract bij SBS per 3 september niet af? Ja hoor, hij keert dit seizoen weer terug naar de moederschoot en wie wil er nu niet goed beginnen bij zijn ‘nieuwe’ werkgever? En zo kwam Gerard Joling vrijdagavond 9 augustus op voor ik-bedoel-er-verder-helemaal-niets-mee-Van der Gijp.

Mijn zusters hoeder

Vorige week werd een Noorse vrouw in Dubai veroordeelt wegens seks buiten het huwelijk. Daarnaast  werd haar meineed en het drinken van alcohol ten laste gelegd. 

De seks buiten het huwelijk kwam de politie ter ore nadat zij afgelopen maart aangifte deed van verkrachting. De vrouw werd vervolgd en kreeg een celstraf van 16 maanden! De man die haar verkrachtte kreeg ook een straf, 13 maanden voor dezelfde feiten met uitzondering van de meineed, en met het enorme verschil dat hij de verkrachter was. 

Ik ken de finesses van de zaak niet en kan dan ook niets zeggen over de meineed en het drinken van alcohol, maar ik kan een heleboel zeggen over het feit dat de vrouw verkracht is en daarvoor moest voorkomen.

De vrouw deed dat wat je verwacht dat goed is; na een verkrachting aangifte doen bij de politie en hopen dat zij hier iets mee gaan doen. Nooit zal zij verwacht hebben dat door aangifte te gaan doen zijzelf beschuldigd zou worden van seks buiten het huwelijk en een gevangenisstraf van 16 maanden opgelegd zou krijgen. En erger nog, dat degene die haar verkracht heeft er beter vanaf is gekomen met maar 13 maanden celstraf! 

Gelukkig voor haar is zij een Noorse en heeft de Noorse regering direct ingegrepen. Zij hoefde niet in een Arabische cel te verblijven. Wel was zij haar vrijheid kwijt, is op zeer brute wijze haar lichamelijke intergriteit geschaad, zal zij niet meer prettig zakendoen met de Arabische wereld en weet de hele wereld dat zij is verkracht. Want hoe je het ook wendt of keert, zelfs wetende dat 1 op de 2 vrouwen ooit in haar leven slachtoffer is van seksueel geweld en 1 op de 5 mannen en dat zij het slachtoffer is, niet de dader, is dat nog steeds geen fijn gevoel. Nu zij huiswaarts keert, weten al haar buren wat haar is overkomen. Als zij weer op de kantoorvloer loopt of zaken doet, altijd of in ieder geval voor lange tijd zal om haar heen de sfeer hangen van die vrouw die verkracht is in Dubai. En daar zal over gesproken worden; er zullen mensen zijn die niet weten wat tegen haar te zeggen of hoe met haar om te gaan.

De man had ook seks buiten het huwelijk maar kan alleen veroordeelt worden als hij zelf toegeeft of als er vier mannelijke getuigen zijn. Oftewel, als er minimaal vier mannen staan toe te kijken zonder in te grijpen en die dat daarna zouden willen toegeven, dan kan de man schuldig worden bevonden. Ik heb de neiging om het niet ingrijpen van die vier mannen een typische geval van nalatigheid te noemen. En nalatigheid om iemand te weerhouden van of te beschermen tegen een misdaad of misdrijf of te redden van welk gevaar dan ook, zonder dat je eigen leven daarbij in gevaar zou komen is strafbaar. Maar niet in de Verenigde Arabische Emiraten? 

Daarnaast, als seks buiten het huwelijk, ook door buitenlanders strafbaar is, hoe staat het dan met de rechten van al die toeristen die Dubai de laatste jaren bezoeken? Hoeveel van hen komt als ongetrouwd stel en hoeveel van de toeristen heeft een one night stand? Daar is de overheid inderdaad van op de hoogte en de  mensen die seksuele handelingen verrichten, buitenlanders of niet, buiten het huwelijk in Dubai kunnen hoge straffen boven het hoofd hangen, mochten zij worden aangegeven.

En helemaal los daarvan; verkrachting is in dit geval dus strafbaar omdat het hier om seks buiten het huwelijk gaat. Is verkrachting binnen het huwelijk dan wel toegestaan? 

Nu is ook in Noorwegen verkrachting binnen het huwelijk pas sinds zeer kort strafbaar -in Nederland sinds 1991-, maar als deze vrouw die in Dubai is veroordeelt voor seks buiten het huwelijk, verkracht zou zijn door haar eigen man –gesteld dat zij getrouwd is- dan zou zij hier weliswaar geen gevangenisstraf voor ontvangen, maar dan nog komt de man met een lagere, namelijk geen straf weg. 
Het enige wat zij zou kunnen doen is een scheiding aanvragen. Hoe dat werkt in de Verenigde Arabische Emiraten, daar heb ik geen idee van. Maar het blijft schokkend dat verkrachting binnen het huwelijk of überhaupt een relatie pas sinds zo kort een issue is. En dat er nog zo ontzettend veel landen zijn die vinden dat seks binnen een huwelijk erbij hoort, ongeacht of beide partners het willen.

En ben ik, bent u, ben jij, zijn wij dan verantwoordelijk voor het feit dat deze vrouw na haar aangifte in plaats van te worden geholpen, gestraft is? Of voor het feit dat als zij binnen een huwelijk verkracht zou zijn geen aangifte met gevolgen voor de verkrachter zou kunnen doen?  

Niet direct, maar wel indirect. Voor het geval in Dubai was (is) er nu de online petitie, te vinden op http://www.avaaz.org/en/petition/Release_Marte_Deborah_Dalelv/?pv=27 
Deze petitie heeft haar uitwerking niet gemist en de vrouw heeft gratie gekregen!

Het is dus maar een kleine handeling die wij hoeven te doen, maar voor de dame in kwestie zijn de gevolgen enorm! Het gebeurde zal haar niet snel loslaten, maar zij heeft in ieder geval wel gevoeld dat zij niet alleen staat. Hoe er nu ook over haar gepraat gaat worden -dat is helaas menseigen- en hoe traumatisch de ervaring ook geweest moet zijn, wereldwijd hebben zich mensen achter haar geschaard en hebben heel eenvoudig, door het tekenen van een petitie, samen haar geholpen. 

En als je weet dat het helpt, dan kun je eigenlijk niet anders meer dan tekenen, mocht er weer een zaak langskomen waar je achter staat.

Bronnen:

http://www.nu.nl/buitenland/3530901/noorse-krijgt-celstraf-in-dubai-omdat-ze-verkracht.html

http://mens-en-gezondheid.infonu.nl/seksualiteit/45913-aanranding-en-verkrachting-hulp.html

http://www.nationaalkompas.nl/gezondheidsdeterminanten/omgeving/leefomgeving/seksueel-geweld/seksueel-geweld/

http://vae.nlambassade.org/you-and-country/reizen-naar-de-vae

Zeg nooit, nooit

Gistermiddag was ik in de BCC om een nieuwe cartridge te kopen. Er lag een stuk ter bewerking en daarvoor heb ik het commentaar c.q. de aanwijzingen nog steeds het liefst in print en de zwarte inkt was op.

Vooraan in de rij stond een mevrouw, die op het moment dat zij haar pinpas in het apparaat stopte licht in paniek raakte en haar zoon riep die even was weggelopen. De zoon kwam niet en de vrouw tikte de verkeerde pincode in. Nu echt in paniek en op vol volume riep zij haar zoon bij naam, die daarop kwam aanlopen. De zoon, tussen de achttien en eenentwintig jaar, vertelde haar daarop de code die hij wist. De moeder schreeuwde dat dit niet klopte en dat zij de nieuwe code bedoelde. De zoon legde haar uit dat hij maar één code kende en de nieuwe code daar niet toe behoorde. Het werd een over en weer verhaal waarbij de moeder steeds harder begon te schreeuwen en de jongen zich  verweerde door een beetje gelaten te herhalen dat hij het echt niet wist en dat ze dan maar even samen naar de SNS moesten om de code te regelen. Moeder was woest, de zoon volgens haar een lul, een poging om hem een klap te geven kon ze halverwege inhouden, maar een trap kwam er even later wel uit. 

De mensen in de winkel waren verbijsterd; hoe kun je je nu zo gedragen 1. En plein public 2. Tegenover je zoon 3. Uberhaupt. 

Ik voelde me ook gegeneerd; tegenover de vrouw en haar zoon omdat iedereen hen zo aangaapte. Het was verschrikkelijk wat voor mijn ogen gebeurde en ik wilde zo ontzettend graag ingrijpen en de mevrouw en de zoon geruststellen, maar ik had geen enkel idee hoe ik dat kon doen. 

Ik was aan de beurt en de dame achter de kassa liet zich ontvallen dat dit toch echt verschrikkelijk was voor de zoon. “Ook voor haar” kon ik niet laten te zeggen. De dame keek mij enigszins verwondert aan. Ik vervolgde en zei haar hoe ontzettend vol het hoofd van die moeder moet zitten, wat een drama moet zich daar afspelen als zij niet meer in staat is om dit soort situaties zonder extreme paniek het hoofd te bieden. En erger nog, alleen nog hierop wist te reageren met een enorme agressie omdat zij de controle duidelijk kwijt was. Ook erg voor de zoon overigens, want hoe zwaar moet dit voor hem zijn om midden in een winkel uitgescholden te worden en te zien hoe iedereen met open mond naar hemzelf en zijn moeder staart. En natuurlijk gewoon het feit dat zijn moeder hem op deze wijze behandelt, dat moet pijnlijk zijn en kan niet anders dan littekens bij de jongen achterlaten. 

Omdat ik een bon op naam wilde waren wij even naar de computer gelopen. Terug bij de eerste kassa om af te rekenen zei een andere medewerker van BCC dat hij het maar raar vond, of iets in die trant. Ik kon het niet laten hierop te reageren en zei hem dat het inderdaad heel erg is, maar dat wij toch geen flauw idee hebben wat er zich in het hoofd van die mevrouw afspeelt en dat dit ook voor haar echt heel erg is. "Dat zal wel" was zijn begrijpelijke reactie, "maar ik heb ook een kind van achttien en ik zou het nooit zo behandelen." "Nou" was mijn reactie “zeg nooit nooit. Je weet niet wat je zelf mee gaat maken en hoe je daarop reageert. Ik vind het ook echt verschrikkelijk wat hier gebeurde, maar je kunt niet voorspellen hoe je eigen leven eruit gaat zien.” Daar was hij het schouderophalend op zich wel mee eens. 

De eerste dame gaf nog aan dat het toch ook onbegrijpelijk is dat de jongen dit pikte. Dat zouden haar kinderen nooit doen. Ik begreep haar heel goed maar kon het ook nu niet laten om te reageren: "Kinderen houden nu eenmaal vaak onvoorwaardelijk van hun ouders. Kijk maar naar kleine kinderen die mishandelt en misbruikt worden. Die blijven ook vaak loyaal" 

Ik vond het verschrikkelijk voor de zoon en de vrouw, maar wat dit hele voorval in de BCC vooral bewees was dat 1. Ik mijn mond meestal niet kan houden als ik denk dat iemand wordt tekortgedaan. Geheel mijn probleem maar 2. Hoe verdrietig dit ook is, wij echt moeten oppassen met ons oordeel. Je weet nooit hoe je eigen leven eruit zal zien en hoe je op de gebeurtenissen gaat reageren. 

Ik durf te wedden dat er eind jaren dertig genoeg mensen in Nederland waren die er zeker van waren dat zij nooit iemand zouden verraden met zijn of haar mogelijke dood als gevolg, om zichzelf of een geliefde te redden.

En wat dacht je van de bankiers die zelfmoord pleegden in 2008 en 2009? Zij hebben misschien niet naar hun kind staan schreeuwen of het een schop gegeven in het openbaar, maar dat zij er zelf een einde aan zouden maken, dat hadden hun netwerk en directe omgeving vast niet gedacht.

De geschiedenis heeft anders laten zien en doet dit nog dagelijks. Wat de situatie ook is; zeg nooit, nooit.

200 miljoen euro!

Tweehonderd miljoen euro! Dat is het bedrag dat de Nederlandse gemeenten jaarlijks kwijt zijn aan het opruimen van zwerfvuil. Vijftig procent (!) daarvan is puur voor het opruimen van drinkverpakkingen. Zo las ik gisteren in de nieuwsbrief van de Zero PlasticWeek. En daar ben ik behoorlijk van geschrokken.

Nu schrik ik niet erg snel van grote bedragen. Voor onze nieuwe JSF’s, F16's of andere straaljagers worden miljarden betaald. Daar heb ik nog nooit een nacht om wakker gelegen. Ik houd niet van oorlogvoeren, maar vind het wel erg belangrijk dat wij als Nederland meehelpen aan vredesacties. Niet alle acties zijn even goed, maar die discussie laat ik er hier even buiten, evenals de discussie welke straaljagers er aangeschaft zouden moeten worden. Ik vind het belangrijk dat wij als land in staat zijn andere landen of mensen in andere landen te ondersteunen in hun vrijheidsstrijd, of gewoon een oorlogvrij leven te krijgen. Daarnaast vindt ik het een prettig idee dat wij als land nog een beetje in staat zijn om onszelf te verdedigen. Want wat een voorrecht dat wij nu al bijna zeventig jaar zonder oorlog in ons eigen land leven! Ik hoop dat ik ook nog tot de generatie ga behoren die geen oorlog in eigen land hoeft mee te maken, maar zeker kun je daar nooit van zijn. En de generaties na mij zullen ongetwijfeld hetzelfde willen. Daarom vind ik het fijn dat ook onze oorlogsvloot een beetje up to date blijft. En staaltjes techniek als die van een straaljager zijn nu eenmaal kostbaar. Dus voor zover die miljarden.

Maar tweehonderd miljoen uitgeven alleen maar omdat er blijkbaar zoveel mensen te lui of te laks zijn om hun afval bij hen te houden en deze in een vuilnisbak te deponeren; daar kan ik mij wel druk om maken. Dan denk ik: Wat zouden een er veel culture instellingen gelukkig worden, als er twee miljoen extra vrijkwam voor subsidie! Of de basisscholen en kinderopvang. Ik kan met een hele lijst komen waarvan het veel normaler zou zijn om daar tweehonder miljoen euro aan uit te geven.  

De realiteit is dat er altijd wel wat zwerfafval zal zijn. Maar als je jaarlijks zo een groot bedrag nodig hebt om het op te ruimen, dan zet dat mij toch aan het denken. Zeker als je nagaat dat vijftig procent van het zwerfafval bestaat uit drankverpakkingen. Daar zou ik graag geld in willen steken! In het zoveel mogelijk voorkomen van dit zwerfafval.

Hoe? Mensen opvoeden blijkt moeilijk. Maar is in de afgelopen jaren niet bewezen dat statiegeld op flessen helpt? Wat als wij dit nu uitbreiden naar de blikjes en kleine flessen? Veel innamemachines schijnen hier al op voorbereid te zijn –zie eerdergenoemde nieuwsbriefvan Zero Plastic Week-. 

Ten tweede ben ik voor boetes voor het laten slingeren en weggooien van afval op de straat of waar dan ook als het niet in een vuilnisbak, container of iets dergelijks is. Een lik op stuk beleid waarbij elk blikje of flesje of leeg pakje van het een of ander een tientje boete oplevert. Kauwgum uitspugen? Ook een tientje en direct betalen. En het zal weer een investering vereisen uit de geldpot die er niet is. Maar stel je voor dat je daadwerkelijk een boete van een tientje krijgt als je een blikje wegkeilt, dan is die investering toch terug te winnen door de besparing die het oplevert op de kosten van het opruimen van zwerfafval?

Het tientje omdat het bij voorkeur een overzichtelijk bedrag moet zijn om totale paniek bij mensen te voorkomen. Het is zo flauw als een zeer goedverdienende persoon alleen maar denkt; “too bad die tachtig euro”. Terwijl iemand met een beduidend lager inkomen het boodschappen budget ziet verdwijnen. Beide eigen schuld, maar de daad is gelijk, dus dan mag de strafmaatbeleving ook ongeveer gelijk zijn. En ik kan me voorstellen dat als het bewaren van je plastic zakje of flesje een tientje goedkoper is, dan het op de grond laten vallen terwijl je voortslenterd, dit een beperking van het zwerfafval zou kunnen beteken.

#FAIL

Technisch gezien is er geen sprake van falen, maar toch:
Vanmorgen gingen wij in alle vroegte op weg naar Haarlem. Ik mocht drie nieuwe blousjes uitkiezen tegen de zeer prettige prijs van nul euro voor mij. Maar waar ik totaal niet over na had gedacht, deze blousjes liggen keurig per stuk verpakt te wachten op hun nieuwe eigenaar in, jawel, plastic. Niet alleen plastic om de verschillende blousjes, maar ook een strookje plastic om de boord mooi rechtop te houden. Er vonden enige seconden twijfel plaats, maar ik kleed mij graag in naar mijn smaak mooie kleding en heb er toch drie uitgekozen. Niet zo Zero Plastic dus. Zelfs al heb ik ze technisch gesproken niet gekocht, het voelde wel een beetje raar. 

Bij de kassa weigerde ik wel, tot verbazing van de dame erachter, de grote plastic tas waar de nieuwe kleding in kon worden gedragen. Het regende en een deel van de kleding was voor het passen uit de verpakking gehaald en daarom des te meer reden om wel een tas te gebruiken. Maar ik vond het wel genoeg plastic voor vandaag. Terwijl mijn geliefde zijn auto ophaalde bestelde ik een panini parma voor hem. Verbaasd keek ik naar de manier waarop deze werden overhandigd aan de koper. Uiteraard ging er een servetje bij, maar dat servetje werd gelegd in een ruim plastic frietbakje met daarop het broodje. Ik vertelde de meneer vriendelijk dat ik geen plastic bakje hoefde en het servetje voldeed. De meneer keek niet op zijn minst verbaast en ik voelde mij alweer wat beter dat ik toch plastic had bespaard.

Verder is het tot nu toe niet al te lastig. Afgezien van het debacle van gisteren, toen mijn buurman een buitenlamp aanschafte die wij samen betalen. Ik realiseerde mij pas na het ophangen van de lamp dat deze in plastic had gezeten, want er lag een grote lege plastic verpakking op mijn bureau die ik nota bene zelf had opengeknipt.

Gisteravond: Ik wilde graag The Great Gatsby zien, dus op naar The Movies, waar ik de film met een plastic 3D-bril op mijn neus kon bekijken. Na gebruik moet deze weer worden ingeleverd, dus geen aanschaf van een plastic artikel. Wel pakte ik een zakje met een schoonmaakdoekje, maar omdat ik niet zeker was of deze geen plastic bevatte heb ik hem weer teruggelegd. De bril maakte ik eerst schoon met mijn trui en toen realiseerde ik mij dat er een brillendoekje bij mijn zonnebril in de koker zit. Uberhaupt een betere oplossing dan het schoonmaakdoekje. Ik kocht dit keer geen grote kop thee omdat de zakjes waar deze in zitten er niet plastic vrij uitzien. Onderwijl was ik binnengekomen door middel van mijn plastic filmpas waarmee ik tegen betaling alle filmhuizen in Amsterdam mag bezoeken. Een goede deal als je net als ik gemiddeld twee tot vier films per maand bezoekt. Wel moet ik voor 3D-films een toeslag betalen en bij enkele filmhuizen kan dit alleen met behulp van mijn plastic pinpas. Maar niet bij deze.

De film vond ik fantastisch. Thuis warmde ik eindelijk een groot deel van mijn rijst met groenten en tonijn op als avondeten en verliet het huis nog even om een drankje te drinken met vrienden die vlakbij waren. Nu worden plastic roerstaafjes gelukkig hergebruikt, want even schoot het door mij heen dat ik misschien helemaal geen GT kon drinken. En na hier twee matige wijnen gedronken te hebben was ik toe aan een pittigere smaak. Maar de vraag rees; uit wat voor fles komt de tonic? Gelukkig werd deze in kleine glazen flesjes geleverd en uiteraard zat de gin in een grote glazen fles. Beide met metalen dop, dus GT it was.

Tot zover gisteren en inderdaad, vandaag begon dus niet zo goed. 

Vanmiddag heb ik geluncht met een oude vriend en dit keer totaal niet nagedacht over de koffie. De cafeïne vrije koffie is in dit huis gelukkig niet per stuk in plastic verpakt, maar de melk -voor in mijn latte- zit in een verpakking met een plastic dop. Diepe zucht. Ook het brood bij de kroketten die ik als lunch at komt waarschijnlijk uit een plastic zak. Van de kroketten weet ik dat er vetvrij papier in de doos zit en ik heb geen flauw idee waar de tomaat en komkommer vandaan komen die ik erbij kreeg. Grote kans dat dit een kistje is. Misschien ook niet. Maar of er plastic bij zit? Het kan ook papier zijn. Op zich dus niet heel slecht.

En nu hoef ik gelukkig even niets meer te kopen.  Het valt me als ik over vandaag nadenk toch wel even tegen. Bah.