Na het veteranendefile

Had ik dit verwacht? Nee, dit niet.Dit had ik nooit verwacht. Dit gevoel is onbekend voor mij. En het voelt niet goed.

Zaterdag 28 juni: Naast mijn werk bij een bank, werk ik in het weekend een, soms twee ontbijtdiensten in een hotel. Omdat ik de afgelopen 3 weekenden eenmaal niet heb gewerkt en twee keer vroeg vrij had gevraagd en gekregen, had ik nu niet gevraagd of ik eerder weg zou kunnen. Ik besloot af te wachten hoe druk de dienst was. Misschien kon ik wel eerder weg en kon ik voldoen aan de oproep van de Nieuw-Guinea veteranen.

Om 5.30u stapte ik op mijn fiets. In mijn tas, naast de voor mij gebruikelijk dingen, een "Swiffer" stok in 4 delen met schroefdraad en de Morgenster. De vlag van West-Papua. Er  moest hard gefietst worden, want om 6.00u begon mijn dienst. Een collega voelde zich ziek en ik bood aan zondag ook te werken. Dat aanbod werd geaccepteerd en hij ging eerder naar huis. Mijn leidinggevende had ik verteld dat ik later op de dag nog naar de Veteranendag in Den Haag wilde voor de Nieuw-Guinea veteranen. Zelf reservist geweest sprak hem dat aan. De dienst ging voorspoedig, ik woog de drukte af en vroeg de leidinggevende of er een mogelijkheid was dat ik om 12.00u mijn dienst stopte om de trein van 12.36u te kunnen halen en de finale van de defilé te kunnen aanschouwen. Hij moest even afwegen of dit te doen was zonder mijn collega's al te zeer te benadelen, maar omdat ik zondag ook zou werken kreeg ik fiat.

Om 12.00u ben ik in een noodvaart omgekleed en op de fiets gesprongen, fiets gestald en het perron op gerend want de trein van 12.27u naar Den Haag zou ik nog redden! Maar die stond er niet. Er stond alleen op de borden "rijdt niet". Deceptie. Even was ik erg verdrietig. Ik wilde zo graag aanwezig zijn bij het defilé!

Een conductrice vertelde mij dat de trein van 12.50u wel zou gaan, met zo'n 10 minuten vertraging. De finale van het defilé zou om 13.50u op het Malieveld zijn. Dat betekende dat ik met een sprintje vanaf Den Haag centraal en niet meer vertraging het nog zou kunnen redden!

Reeds in de trein kreeg ik eindelijk mijn broertje aan de telefoon, die ik al enige tijd probeerde te bellen. Maar het belverkeer moet druk zijn geweest in Den Haag. Vlak voor instappen had ik hem ook aan de lijn gehad. Wij spraken nog geen minuut of hij zei mij zo terug te bellen. Een beetje vreemd vond ik het, maar prima en ik wachtte zijn telefoontje af. Nu vertelde hij, toen hij mij eerder aan de lijn had, hij staande werd gehouden door twee agenten. Op basis van zijn uiterlijk. Dat gebeurd natuurlijk veel vaker met name bij andere mensen, maar het raakte mij nu meer. Wat hij kwam doen in Den Haag en of hij zich kon legitimeren? En toen hij vertelde dat hij aan de oproep van de Veteranen tegemoet kwam, werd hem verteld dat deze vlag niet overal zomaar getoond kon worden. Met name niet daar waar de koning, de minister-president en de NOS aanwezig waren. 

Ik ben geboren en getogen Nederlander. Altijd trots geweest op mijn Nederlanderschap. Ik heb Nederland als Rotaracter vele malen mogen vertegenwoordigen op buitenlandse vergaderweekenden, conferenties en evenementen. Altijd trots op mijn afkomst en met trots mijn vlag getoond, oranje accessoires gedragen op Koninginnedag (in het buitenland), Oranje borrels bezocht op ambassades en Hollandse souvenirs uitgedeeld aan buitenlandse gasten of andere congresgangers. Bij de troonswisseling heb ik tranen weggepinkt en met de EK's en WK's sta ik elke wedstrijd in oranje achter ons team en bij het Wilhelmus ga ik staan. Allemaal omdat ik trots ben op mijn Nederlanderschap.

Maar nu voor het eerst, voor de allereerste keer in mijn 37-jarig leven heb ik mij echt in de steek gelaten gevoeld door Nederland. Even wist ik niet meer wat ik moest doen. Of ik wel kon juichen voor Oranje vanavond. Ik voelde mij alsof de koning zelf officieel had verklaard dat het land van mijn vader er niet meer toe deed. Dat het niet belangrijk is dat daar dagelijks mensen worden vermoord, gemarteld, verkracht en opgesloten. Dat mijn vader voor niets aan Nederlandse zijde heeft gevochten. Alsof wij onze eigen geschiedenis verstoppen. En het ergste is, het lijkt wel waar!

De Nieuw-Guinea veteranen hebben vanaf de eerste Veteranendag in 2005 met twee vlaggen het defilé gelopen. De Nederlandse Driekleur en de Morgenster van West-Papua. Beide officiële vlaggen. Omdat Indonesië West-Papua in handen heeft en daar genocide toepast op de Papua bevolking -er zijn ruim 500.000 Papua's systematisch vermoord in de afgelopen 54 jaar, de martelingen daargelaten- wil zij geen aandacht gevestigd zien op dit land. Zij heeft dan ook bij monde van haar ambassadeur in Nederland het verzoek ingediend deze vlag niet meer te tonen tijdens het defilé. En omdat wij liever bevriend zijn met Indonesië dan mensenrechten te onderschrijven is aan dit verzoek voldaan. De Nieuw-Guinea veteranen daarentegen voelden zich verraden en deden een oproep of iedereen in het bezit van de Morgenster tijdens het defilé langs de route wilde gaan staan met deze vlag en deze te laten wapperen en schitteren, zodat zij toch aanwezig zou zijn.

Om de veteranen te eren, waarvan misschien nog enkelen met mijn vader hebben gediend, en om onze vlag hoog te houden ben ik naar Den Haag afgereisd. Omdat het verbod op het dragen van de Morgenster alleen het defilé en het officiële gebied van de Veteranendag op het Malieveld bedroeg, vond ik het erg vreemd dat mijn broertje te horen kreeg dat er ook andere delen op de openbare weg waren waar hij niet met de vlag kon komen. Die behoorden namelijk niet tot het officieel verboden gebied. 

In plaats van mijn "Swiffer" stok in de trein in elkaar te draaien en mijn vlag hieraan te hangen, besloot ik eerst richting de route van het defilé te lopen. Ik was namelijk toch wel bang geworden dat ik misschien tegengehouden zou worden, mijn vlag zou worden afgepakt of erger nog, als ik mij zou verzetten -een mens weet niet wat hij doet in het nauw, ik dus ook niet- zou worden gearresteerd. 

Op Den Haag CS aangekomen heb ik mij zo snel mogelijk naar de route gehaast. Precies in de bocht waar ik zowel het vertrek van een deel van de stoet en voornamelijk het einde kon zien. Een meneer naast mij vroeg of mijn vriend meeliep, omdat ik mij zo had gehaast. "Nee hoor" zei ik. "Maar de Nieuw-Guinea veteranen wel en die hebben om onze vlag gevraagd, dus die ga ik hier tonen." Ik haalde de vier delen "Swiffer" uit mijn tas, schroefde ze tot een stok en bevestigde de vlag. Het was fantastisch mooi! Naast mij stonden drie Nieuw -Guinea veteranen die de vlag uiteraard herkenden en mij vooral op het hart drukten de strijd om een vrij West-Papua vooral niet op te geven. En toen de Nieuw-Guinea veteranen kwamen hief ik de vlag nog hoger en schoof mijn zonnebril op mijn hoofd. Tranen liepen over mijn wangen en de veteranen zwaaiden! En er waren er meer! Meer veteranen in het defilé buiten de Nieuw-Guinea groep, met name de ouderen, zwaaiden, riepen Papua Merdeka (Merdeka=Vrijheid /Vrij). Van de veteranen die zich buiten het defilé bevonden kwam van jong en oud, de steun. Vragen van omstanders wat voor vlag dit was, foto's van de vlag. Of ze ermee op de foto mochten, met of zonder mij. En telkens weer zag ik ergens iemand lopen die ook de vlag droeg. Het was enorm mooi. En toen kwam er een whatsapp-je binnen. "Ik ben gearresteerd". En een zelfgeschoten foto van mijn broertje in een arrestantenbusje. "Mijn broertje is gearresteerd!" riep ik geschrokken. De veteranen draaiden zich om en keken mij sprakeloos aan. 

Even later reed de colonne met daarin onze koning voorbij. Hij zwaaide. Ik stond ruimschoots in zijn blikveld, hief mijn vlag hoog en zwaaide terug.

Niet eerder was ik niet blij terwijl ik naar de koning zwaaide, maar ik voelde dat het niet goed zat. Het duurde lang voor ik bericht van mijn broertje kreeg maar de reden van zijn arrestatie wist ik eigenlijk wel en werd bevestigd. Hij had de vlag uit zijn tas gehaald toen de Nieuw -Guinea veteranen eraan kwamen. Hij had ermee naar hen gezwaaid op het salueerpunt en daar stond ook de NOS met haar camera's, en de koning en de minister-president. Hij is hardhandig tegen de grond gewerkt door agenten in burger en in uniform. De vlag is afgepakt  door een agente en werd -hoe oneerbiedig kun je omgaan met een vlag- door haar in zijn mond gepropt toen hij riep dat Nederland haar eigen geschiedenis verloochend. 

Een paar uur later ben ik naar het politiebureau gegaan waar hij vast zat. De vlag veilig in mijn tas en ik heb gedaan alsof ik van niets wist. Ik had geen behoefte aan een confrontatie. Ik wilde alleen mijn broertje weer vrij hebben en de grond van arrestatie weten. De agente aan de balie vroeg na of er iemand met mijn broertjes naam vast zat. Dit werd bevestigd en zij vertelde mij dat ik kon wachten. Ze zouden hem zo vrijlaten. 

De grondslag voor de aanhouding is achteraf vastgesteld. In plaats van de gebruikelijke 270 euro boete, kreeg mijn broertje 100 euro opgelegd wegens het zich bevinden in verboden gebied. Volgens de agenten was hij over een 'hekje' geklommen. Het enige hek waar mijn broertje contact mee heeft gehad was het dranghek waar hij achter stond en zich aan vastgreep toen hij opeens hardhandig van achteren werd beetgepakt en naar de grond gesleurd. Ik heb de foto's gezien, het verhaal gehoord en kan er alleen maar om huilen dat dit in Nederland kan. Hij werd gearresteerd toen hij een officiële vlag toonde op openbaar terrein. De reden voor de aanhouding is achteraf gegeven en gebaseerd op een flagrante leugen. 

Eerst zat ik vol adrenaline, maar vanmiddag las ik het stuk op Geenstijl.nl en voornamelijk de reacties erop -het stuk zelf is positief-. En ik wist dat er nog veel meer van deze reacties zouden komen. Ik las hoe sommige mensen schreven dat hij dan maar lekker terug moest naar zijn eigen land en had even het gevoel dat alle jaren van vechten tegen de vooroordelen met betrekking tot onze huidskleur voor niets waren geweest.

En vooral besefte ik weer eens dat wij Nederlanders, niets, maar dan ook niets hebben geleerd over onze koloniale geschiedenis -behalve dat wij er rijk mee zijn geworden- en de gevolgen ervan. En ik voelde mij in de kou staan. Voor het eerst zag ik niet uit naar een voetbalwedstrijd van Oranje. Voor het eerst stond ik niet te popelen om in Oranje te zijn gehuld. 

En ik heb gehuild. Heel erg gehuild. Want ik hou van Oranje, ik hou van voetbal en ik hou van mijn land. Maar oh Nederland, wat voelde ik mij verraden, teleurgesteld en in de kou gezet.